Dramatische gebeurtenis zie zo weer kan gebeuren

Na eeuwen dormantie breekt de Vesuvius uit in het zuiden van Italië, waardoor de welvarende Romeinse steden Pompeii en Herculaneum vernietigd worden en duizenden doden. De steden, begraven onder een dikke laag vulkanisch materiaal en modder, werden nooit herbouwd en grotendeels vergeten in de loop van de geschiedenis. In de 18e eeuw werden Pompeii en Herculaneum herontdekt en uitgegraven, waardoor een ongekend archeologisch verslag werd gegeven over het dagelijkse leven van een eeuwenoude beschaving, die opvallend in de plotselinge dood werd bewaard.

De oude steden Pompeii en Herculaneum bloeiden vlakbij de Vesuviusbodem in de baai van Napels. In de tijd van het vroege Romeinse Rijk leefden 20.000 mensen in Pompeii, waaronder verkopers, fabrikanten en boeren die de rijke grond van de regio met talrijke wijngaarden en boomgaarden exploiteren. Niemand vermoedde dat de zwarte vruchtbare aarde de nalatenschap was van vroegere uitbarstingen van de berg Vesuvius. Herculaneum was een stad van 5.000 en een favoriete zomerbestemming voor rijke Romeinen. Genoemd voor de mythische held Hercules, Herculaneum gehuisvest prachtige weelderige villa’s en grote Romeinse baden. Gok artefacten gevonden in Herculaneum en een bordeel opgegraven in Pompeii bewijs voor de decadente natuur van de steden. Er waren ook kleinere resortgemeenschappen in de omgeving, zoals het rustige stadje Stabiae.

Op de middag op 24 augustus 79 A.D. om 13.00u kwam dit plezier en welvaart tot een einde toe de piek van de Vesuvius ontploft en een 10-mijl paddestoelwolk van as en puimsteen naar de stratosfeer steeg. Voor de komende 12 uur, vulkanische as en een hagel puimsteen tot 3 centimeter in diameter gedraaide Pompeii, dwingen de bewoners van de stad dwang om in vrees te vluchten. Ongeveer 2000 mensen bleven in Pompeii, opgeslagen in kelders of stenen structuren, in de hoop om de uitbarsting te wachten.

 

Een westelijke wind beschermde Herculaneum vanaf de eerste fase van de uitbarsting, maar toen vloog een reusachtige wolk met warm as en gas naar beneden de westelijke flank van Vesuvius, die de stad ontvlamde en verbrandde  allen die bleven. Deze dodelijke wolk werd gevolgd door een overstroming van vulkanische modder en rots, die waarin de stad is begraven.

 

De mensen die in Pompeii zijn gebleven, werden de ochtend van 25 augustus kwamen om het leven toen een wolk giftig gas in de stad ging, waardoor alles wat bleef, verstikkend werd. Een stroom van rots en as volgde, daken en muren dalen en de doden begraven.

Veel van wat we weten over de uitbarsting komt uit een account van Pliny the Younger, (Plunieus de Jonge) die wes ten westen van de baai van Napels woont toen Vesuvius ontplofte. In twee brieven aan de historikus Tacitus vertelde hij hoe “mensen hun hoofd bedekken met kussens, de enige verdediging tegen stenen douche ” en hoe “een donkere en afschuwelijke wolk met brandbare stof plotseling over Herculanum dreef. Sommigen bewonderden hun eigen lot. Anderen bidden om te sterven. ‘Plinius, slechts 17 uur, ontsnapte de catastrofe en werd later een bekende Romeinse schrijver en beheerder. Zijn oom, Plinius de Ouder, was minder gelukkig. Plinius de Ouder, een gevierde naturalist, was op het moment van de uitbarsting de bevelhebber van de Romeinse vloot in de baai van Napels. Nadat Vesuvius ontplofte, nam hij zijn boten over de baai naar Stabiae, om de uitbarsting te onderzoeken en de gevreesde burgers te verzekeren. Nadat hij naar het land ging, werd hij overwonnen door giftig gas en stierf.

 

Volgens Plinius het jongere, de uitbarsting duurde 18 uur. Pompeii werd begraven onder 14 tot 17 voet as en puimsteen, en de nabijgelegen zeekust was drastisch veranderd. Herculaneum werd begraven onder meer dan 60 voet modder en vulkanisch materiaal. Sommige inwoners van Pompeii kwamen later terug om hun verwoeste huizen uit te graven en hun waardevolle goederen te redden, maar veel schatten werden overgelaten en vergeten.

 Het leven ging gewoon door!

In de 18e eeuw ontstond een goedgraver een marmeren standbeeld op de site van Herculaneum. De lokale overheid heeft een aantal andere waardevolle kunstobjecten opgegraven, maar het project werd verlaten. In 1748 vond een boer sporen van Pompeii onder zijn wijngaard. Sindsdien zijn opgravingen bijna zonder onderbrekingen tot het heden aangegaan. In 1927 hervat de Italiaanse regering de opgraving van Herculaneum, waarbij talloze kunstschatten werden geborgen, waaronder bronzen en marmeren beelden en schilderijen.

De resten van 2000 mannen, vrouwen en kinderen werden gevonden in Pompeii. Na het verdwijnen van versmoring waren hun lichamen bedekt met as die de omtrek van hun lichamen verharde en behield. Later ontbonden hun lichamen zich tot skeletresiduen, waardoor er een soort gipsvorm achter gelaten werd. Archeologen die deze vormen hebben gevonden, hebben de holten vol gips gevuld, waarin de dood van de slachtoffers van Vesuvius in grimmige details wordt onthuld. De rest van de stad is eveneens bevroren in de tijd, en gewone voorwerpen die het verhaal van het dagelijks leven in Pompeii vertellen, zijn even waardevol voor archeologen als de grote opgegradeerde beelden en fresco’s. Het was pas halverwege de jaren 90 dat de eerste menselijke overblijfselen bij Herculaneum gevonden werden, en deze honderden skeletten dragen vervelende brandmerken die getuigen van afschuwelijke sterfgevallen.

 

In bijgaand filmpje een bescheide weergave wat er op die dramatische dag gebeurde!

https://www.youtube.com/watch?v=dY_3ggKg0Bc

Pijnlijk Frans verleden

Het koloniale verleden van Frankrijk en van zoveel landen is niet iets om trots op te zijn! De expansiedrift van Frankrijk was immens, vooral in Afrika en het midden oosten. Het landjepik betrof ook het huidige Algerije. Voor alle oorlogen die Frankrijk voerde hadden ze soldaten nodig en die vonden ze o.a. in Algerije. Hier werden de Sefardische joden en kolonisten gebruikt (lees misbruikt). Ze werden pied-noirs genoemd (lett.  pied noir = zwarte voet).

De zwartvoeten waren Franse kolonisten, Sefardische joden uit Algerije, ooit verjaagd uit Spanje en de (Maghreb, (Harkis) Noord-West-Afrika en Franse kolonisten.

Vanaf de Franse invasie in 1830 tot de dag van de Algerijnse onafhankelijkheid in 1962 vormde Algerije, in tegenstelling tot andere kolonies, drie departementen die deel uitmaakten van Frankrijk. Bij de onafhankelijkheid waren er rond de 1 miljoen Pieds-noirs, ongeveer 10% van de bevolking. Het woord  pied-noir is eigenlijk een scheldwoord, het betreft een minderwaardig persoon.

De Fransen waren in het bezit van het meeste en beste land. De Algerijnen, in de volksmond aangeduid als ‘moslims’ of ‘inheemsen’, waren uitgesloten van stemrecht. Ze konden weliswaar de Franse nationaliteit verkrijgen, maar dit hield in dat ze hun religie moesten afzweren. Dit gebeurde dan ook vrijwel niet. Dat resulteerd uiteindelijk in de probleem wijken in de grote steden.

 

Maar ik ga eerst terug in de tijd, om een beter inzicht te geven in de historie van de Sefardische joden. In de 2^e eeuw voor christus kwamen er al joden vanuit Palestina naar Spanje. Deels vrijwillig, deels als slaven van de Romeinen. Zij trokken ondermeer naar Spanje. (Sefarad = Spanje in het Hebreeuws) vandaar de naam Sefardische joden. Zij leefden een relatief rustig leven, weliswaar afgezonderd van de autochtone bevolking. Dat de populatie groot was, blijkt uit het feit dat de apostel Paulus uit Tarsus (in Cilicië = Klein Azië (Turkije) hen bezocht.

Op het moment dat de Moren in 711 Zuid-Europa veroverden, werd dit toegejuicht door de joden. Hier kwam echter abrupt een eind aan in 1469, toen Koning Ferdinand van Aragon en Isabella van Castilië de Moren verjoegen evenals alle christenen, zigeuners en joden. In eerste instantie gingen ze naar Portugal maar daar waren ze later ook niet veilig. Een deel bekeerde zich tot het Katholicisme, zij werden Marranen genoemd, maar de jacht op deze bevolkingsgroepen ging onverminderd voort.

Hoewel de meeste pieds-noirs een “quasi” Franse achtergrond hadden, moedigde de Franse regering kolonisatie actief aan, en wierf ook kolonisten in andere Mediterrane landen, zoals Spanje, Italië en Malta. Sefardische Joden kregen krachtens een decreet van de Franse minister Cremieux eveneens de Franse nationaliteit en gingen vanaf toen eveneens tot de pieds-noirs behoren. De Pieds-noirs bestreken een wijd sociaal scala, van kleine boertjes tot grootgrondbezitters (grand-colons).

Pieds-noirs raakten na verloop van tijd geïsoleerd. Enerzijds waren ze vervreemd van de lokale bevolking, die grotendeels langs hen heen leefde. Anderzijds hadden ze ook weinig op met Frankrijk, waar veel van hen nooit voet hadden gezet.

De Tweede wereldoorlog verstoorde de verhoudingen. De Algerijnen eisten erkenning voor het feit dat velen van hen als soldaat in de Franse legers hadden gevochten en gestorven waren. De Franse regering voerde in 1947 wat halfhartige hervormingen door en verleende een grote groep Pied-noirs de Franse nationaliteit.

Toen in 1961-1962 het duidelijk werd dat Algerije onafhankelijk zou worden, begon een grote uittocht van Pieds-noirs uit Algerije. Dit werd nog versterkt door een aantal gewelddadige incidenten, waaronder het bloedbad van Oran, waarin een grote groep Europeanen door woedende Algerijnen werd gedood. Sommigen verlieten overhaast het land met niets anders dan een koffer met kleren, en een aantal steden liep zelfs half leeg. Ongeveer 100.000 Pieds-noirs kozen ervoor om te blijven, maar vertrokken uiteindelijk toch op enkele duizenden na.

De meeste Pieds-noirs vertrokken naar Frankrijk, en gingen in het zuiden wonen waar het klimaat min of meer hetzelfde was. Anderen kozen voor Nieuw-Caledonië, Italië, Spanje, Australië of Amerika. Veel Sefardische Joden kozen voor Israël.

De Franse regering bleek de instroom van vluchtelingen te hebben onderschat. Hoewel er fondsen voor schadeloosstelling beschikbaar waren voor hun integratie, waren die niet toereikend. Terwijl de grootgrondbezitters vaak voldoende vermogen hadden om de overstap soepel te maken, gold dat niet voor de middenklasse. Zij moesten in Frankrijk helemaal opnieuw beginnen, en werk beneden hun niveau accepteren. Bovendien werden ze door veel Fransen met de nek aangekeken. Enerzijds zagen veel linkse bewegingen hen als de oorzaak voor de lange pijnlijke Algerijnse oorlog. Een veel voorkomend vooroordeel luidde dat Pieds-noirs allemaal grootgrondbezitters en uitbuiters waren, die een lesje in nederigheid hadden verdiend. Anderzijds moesten ze met de lokale bevolking concurreren om banen, wat eveneens antipathie opleverde.

De werkelijke oorsprong van de term pied-noir is niet geheel duidelijk. Volgens het Oxford Engels Woordenboek, verwijst het naar “een persoon van “Europese” afkomst die in Algerije tijdens de periode van de Franse overheersing, geëxpatrieerd werd nadat Algerije in 1962 onafhankelijkheid werd verleend.

Het “Le Robert” woordenboek stelt dat het begrip rond 1901 verwijst naar een matroos die op blote voeten werkzaam was in de kolenkamer van een schip, en die zijn voeten bevuild had door het roet.

Er is ook een theorie dat de term komt van de zwarte laarzen van Franse soldaten in vergelijking met de blote voeten Algerijnen.
Dit gebruik is ontstaan ​​op het vasteland van Frankrijk als een negatieve bijnaam.

 

Personen die in Frankrijk woonachtig zijn hebben misschien kennis aan personen die gerelateerd zijn aan Pied noirs!

Dit kunnen Fransen zijn of Algerijnen zijn of andere nationaliteiten en afkomstig kunnen zijn uit Noord-West-Afrika (Maghreb) en volledig zijn geintergreerd in Frankrijk, waardoor de afkomst niet op een etiketje staat vermeld dat op hun borst hangt!

Wat wel duidelijk is in dit verhaal, we praten over 3 bevolkingsgroepen.

1. De originele bewoners van Noord-West-Afrika (Maghreb, (Harkis ) die nagenoeg allen Moslims waren door de Arabische inval in de 8^e

2. De Sefardische joden die uit Spanje verjaagt zijn (meer dan één miljoen) die vanaf de 15^e eeuw naar o.a. Noord-Afrika zijn gevlucht.

 3. De kolonisten die pas vanaf 1830 de Maghreb hebben bevolkt op zoek naar fortuin. Dit werd door de Franse overheid aangemoedigd. Maar tegelijkertijd werd in deze Franse kolonies gerekruteerd om de expansiedrift, (landjepik)! van Frankrijk, wat naarstig op zoek was naar soldaten(vlees)

 

Om tot de groep soldaten te behoren moest de 1e groep (de moslims (Harkis) hun geloof afzweren om toegelaten te worden tot het Franse leger. Sommige deden dat, maar de meesten niet. In de Arabische landen die vroeger bezet waren door Frankrijk, spreekt men vaak ook goed Frans. Vooral in Marokko, Algerije en Tunesië wordt veel Frans gesproken en bevatten de dialecten veel Franse leenwoorden.

De 2^e groep de Sefardische joden die vanaf de 15^e eeuw verjaagd waren uit Spanje en slecht geintergreerd waren in de Maghreb en naast de (autochtone) bevolking leefden en zich goed ontwikkelt hadden en min of meer tot de betere klasse behoorde in de Maghreb!

Zij bleven altijd een aparte bevolkingsgroep. Zij werden door Frankrijk gezien als Christenen en hoefde dus niet van geloof te veranderen.

De 3^e groep (de Franse kolonisten) die aangemoedigd werden door de Franse overheid en vanaf 1830 naar de Maghreb emigreerden en profiteerden van het gekolonialiseerde Noor-West-Afrika, zoals dat in heel veel landen het geval was. Kijk maar naar het Nederlandse koloniale verleden.

Onder de 3 bevolkingsgroepen werd gerekruteerd, en moesten dienen als soldaten.

De manier hoe in Frankrijk tegen deze oorlogen werd aangekeken is zeer verschillend en de nazaten van deze bevolkingsgroepen bekijken het allemaal vanuit hun eigen perspectief.

De franse versie van de uitleg van “pied-noirs” is deze: http://www.librairie-pied-noir.com/content/8-les-pieds-noirs.

Als “objectief” toeschouwer (daar bedoel ik mee; personen die geen enkele betrokkenheid hebben met de Pied noir zaak) is het lastig om te manoeuvreren, tussen waarheid en onrecht. Om de complexibiliteit aan te tonen is het misschien verstandig om deze link maar eens te lezen:  http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/25999/de-gaulle-medes…

Wat er na de onafhankelijkheid van (met name) Algerije is gebeurd met de voormalige soldaten en hun families is met geen pen te beschrijven en dat doe ik dan ook niet!

Wel is het zo dat de joden door de Arabieren niet werden geaccepteerd zij werden Dhimmi (Arabisch: ذمّي collectief: أهل الذمة ahl ul-dhimma, het volk van de dhimma) is de traditionele aanduiding voor bepaalde niet-moslims onder islamitisch bestuur die onder voorwaarden de eigen religie mogen blijven aanhangen. Aanvankelijk verstond men onder dhimmi’s de zogeheten ‘mensen van het Boek‘ (joden en christenen) maar later werden ook andere niet-moslims ertoe gerekend, zoals zoroastristen, samaritanen, mandaeërs en hindoes.

 

Conclusie, voor zover je Überhaupt iets zou kunnen concluderen is naarmate je verder in deze zaak gaat verdiepen, zeker voor de niet ingewijde lezer een zeer complex verhaal!

En voor alle duidelijkheid, ik oordeel niet en beschuldig niemand! Ik constateer!

En om niet helemaal triest af te sluiten, heb ik ontdekt dat de Pied noir over een eigen keuken beschikken. Hier een link naar deze aantrekkelijk gerechten en recepten:

http://www.cuisine-pied-noir.com/recettes/

Het lied van de Afrikanen: (zie youtube link)
De Pied-noir gemeenschap heeft een onofficieel volkslied, de kapitein Felix Boyer 1943 versie van “Le Chant des Africains” (het “lied van de Afrikanen”)  als symbool van hun identiteit. De oorspronkelijk titel is:  “C’est nous les Marocains” (lett. “Wij zijn de Marokkanen”). De muziek en de woorden werden later door de Pied-noirs gebruikt om hun trouw te verkondigen aan Frankrijk.

Ik heb oprecht geprobeerd een weergave te geven van deze zeer complexe materie die Frankrijk zal blijven achtervolgen als een nare droom.

Bronvermelding:

• http://www.nytimes.com/2009/03/05/world/europe/05iht-kimmel.4.20622745.html?pagewanted=all&_r=0
• http://alger-roi.fr/Alger/portraits/pages_liees/13_paul_robert_pn109.htm

Frankrijk plakt pleisters (France sparadraps)

Een pleister is een zoethoudertje, een tijdelijke oplossing. Een pleister is geen definitieve oplossing, het is een doekje voor het bloeden. Frankrijk doet dit al heel lang! Op allerlei gebied worden pleisters geplakt die een tijdelijke werking hebben.

Het Franse wegennet is sowieso een verhaal apart. Er is de péage, de route national en de D wegen en natuurlijk de landweggetjes. De péage, daar is niks mis mee, maar de route national en de D wegen is een crime. Als ik zie dat er zeer zwaar verkeer door piepkleine dorpjes rijdt waarbij de huizen in zeer korte tijd onbewoonbaar worden door de massa van het vrachtverkeer, dan kan ik alleen maar constateren dat dit laf gedrag is van de lokale overheden! Frankrijk is zeer laat tot de conclusie gekomen dat het toenemende doorgaande verkeer rondom dorpen moet worden geleid en niet er dwars  doorheen. De lokale belangen schijnen  zwaarder te wegen dan het nationaal belang. Ik heb al eens verteld over de locale overheden die bezig zijn met stapelfuncties en geen tijd/interesse hebben om problemen constructief op te lossen. Het ambtenaren apparaat in Frankrijk is een groot probleem waarin te veel instanties en BOBO’S zich ermee moeten bemoeien om eindelijk een keer een oplossing aan te dragen en na veel vergaderen uit te voeren. Het niet nemen en niet mogen nemen van verantwoordelijkheden is het grootste euvel. Maar dat zie je in alle administratieve functies in Frankrijk. Zoals de Mevrouwen en Meneren van de bank, maar daarover later.

Als je dan gaat afvragen waar ligt dan het probleem? Dan denk ik – naar mijn bescheiden mening – dat dit besloten ligt dit in de cultuur van Frankrijk. Er is duidelijk een bovenklasse, (de Politici) een middenklasse (lokaal bestuur en bedrijfsleven ) en een onderklasse (de arbeiders).

Een verdeel en heers politiek die onuitwisbaar is. Zowel in de politiek als lokaal wordt dit uitgedragen en erin gepompt tot dat bij iedereen het uit de porien komt en men het nooit meer zal vergeten. Je bent beleefd naar iedereen en spreekt respectvol over “je meerdere”.

Ik weet, ik ben recalcitrant en een enfant terrible. Maar ik constateer een grote gemiste kans in ons geliefde Frankrijk.

Organisaties zoals de péage bonzen de APPR, die lossen problemen wel goed op. Zij besteden de opbrengst van de tolwegen voor een groot deel aan het wegennet. Weliswaar is het wel zo, dat je vragen kunt stellen over het tempo waarin het gebeurt.

Fransen zijn een hard werkend volk, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar de manier waarop alles gebeurt, OH la la!!!

Als er een probleem onstaat zijn er veel instanties die zich buigen over het probleem. Op zich neemt dit al heel veel tijd in beslag en voordat er actie wordt ondernomen is er geruime tijd verstreken.

Franse wegenbouwers zijn, of niet gekwalificeerd of ze zijn oerdom! Als ik zie wat er aan onderhoud wordt gepleegt, de haren rijzen je te berge. Het is allemaal tijdelijk en geen definitieve oplossing. En mochten ze een keer het groots aanpakken dan schiet het weer tekort in de organisatie. Logistiek gezien is het een vette onvoldoende. Ze maken het niet af en plaatsen een bord dat er strepen ontbreken. Ik moet dan vaak aan Nederland denken, waar alles direkt strak wordt afgeleverd en de weg wordt pas vrijgegeven als de strepen zijn getrokken. En dat binnen enkele dagen en niet dat dit 2 maanden moet duren. Tijdens de winter ontstaat  veel wegdekschade, gaten in de weg van opvriezend asfalt. Begrijpelijk, maar wanneer gaan ze het repareren? En hoe? Als er dan actie komt staan er 15 man tegelijk op de plaats des onheils en kijken toe hoe hun collega’s het probleem oplossen.

Als je over de Franse binnenwegen rijdt zie je allemaal stukjes alfalt. Tijdelijke reparaties als pleisters en de kwaliteit is discutabel. Er blijven altijd bobbels en hobbels in het wegdek bestaan. Maar ja,…… ga er maar eens tegen in!

Dit is een stil protest en ik blijf toch van Frankrijk houden!

“Tempus omnia revelat” (Tijd onthult alles)

De Republikein Donald Trump resideert deze week honderd dagen in het Witte Huis. In zijn wekelijkse toespraak heeft hij die periode zowat de succesvolste uit de Amerikaanse geschiedenis genoemd.

“Ik denk echt dat de eerste 100 dagen van mijn regering zowat de succesvolste uit de geschiedenis van ons land zijn geweest”, zei Trump. “In nauwelijks veertien weken heeft mijn regering diepgaande veranderingen in Washington bewerkstelligd.”
Volgens een opiniepeiling van Gallup, deze week gepubliceerd door het gezaghebbende realclearpolitics.com keurt 43,1 procent van de Amerikanen de manier waarop Trump zijn job doet goed. 51,8 procent keurt het af. Dat is het slechtste resultaat sinds Dwight D. Eisenhower. Nog nooit was een Amerikaanse president na zo’n korte tijd zo onpopulair.

Met andere woorden hij is gewoon een rare “Kwibus”. Het is een vlaams woord voor iemand die raar doet (niet pejoratief een woord dat ongunstige associaties oproept), een grapjas of deugniet, gemeen, stout, onnozel.  Oorspronkelijk is de  naam Quibus is mettertijd verbasterd naar kwibus. Een rare kwast die in de 1^e eeuw in het Romeinse zichzelf wilde manifesteren door erotische gedichten te schrijven: Rome toendertijd een wespennest van onduidelijke figuren die elk hun graantje wilde mee pikken van het expanderende Romeinse rijk.

Er zijn in Pompeii beelden en fresco’s  gevonden die Priapius voorstelde met een enorme fallus die zeer onwerkelijk zou zijn. Of Quibus zich daarmee identificeerde is onduidelijk, maar het was wel zijn thema.

Hij noemde zijn verzen Priapeia vernoemd naar Priapius die beschreven werd als de zoon van Aphrodite en Dionysus, zoals ons verteld wordt in de Griekse mythologie.

Quibus was in zijn tijd spraakmakend en controversieel, dit mede onder invloed van de kerk, die de verzen vanaf de 3^e eeuw verbood.

Quibus schreef gedichten, die weliswaar op waarheid berustten, maar niet door iedereen in dankbaarheid werd afgenomen. Uit recent onderzoek blijkt echter dat er een diepere filosofische betekenis verborgen ligt in zijn verzen. Er zijn er 95 terugevonden. Typerend was dat telkens hetzelfde slotvers werd gebruikt: “Tempus omnia revelat” (Tijd onthult alles)

De  Priapeia is een verzameling obscene, humoristische epigrammen van rond het jaar 100, gewijd aan de Griek-Romeinse fallische vruchtbaarheidsgod Priapius, die altijd werd afgebeeld met een enorme stijve penus, die als een soort running gag een terugkomend thema vormt.

Er waren Roodgeverfde houten Priapius-beelden, deze stonden in boom- en wijngaarden, niet alleen ter verering maar ook als vogelverschrikker en afschrikker van dieven. Soms was in het beeld een fonteintje ingebouwd zodat er water uit zijn geslachtsdeel stroomde. Er wordt wel beweerd dat de huidige tuinkabouter met zijn grote rode muts van de Priapusbeelden afstamt. Het was de bedoeling dat deze standbeelden de vruchtbaarheid van de tuinen bevorderden waarin  zij geplaatst werden.

De gedichten zijn van hoge kwaliteit, maar de schrijver is echt Quibus. De collectie is in de loop der tijd toegeschreven geweest aan Vergilius, Ovidius, Martialis en Tibullus en waarschijnlijk tot in de middeleeuwen aangevuld en gewijzigd.

carminis incompti lusus lecture procaces, conveniens Latio pone supercilium.	Frons de wenkbrauwen bij het schaamteloze spel scabreuze verzen te lezen, zoals het een Latijn past.
non soror hoc habitat Phoebi, non Vesta sacello, nec quae de patrio vertice nata dea est	Het is niet Phoebus’ zuster die hier woont, het is niet Vesta’s kapel, noch de godin die op de bergtop uit haar vader geboren is,
sed ruber hortorum custos, membrosior aequo, qui tectum nullis vestibus inguen habet.	maar de rossige bewaker van tuinen, onredelijk groot geschapen, die hier een dak, maar geen kleed voor zijn schaamdelen heeft.
aut igitur tunicam parti praetende tegendae, aut quibus hanc oculis adspicis, ista lege.	Of zijn eigen ogen een tunica om het vooruit gedragen deel te bedekken opmerken, of welke wel, lees het hier.

Lange tijd werd Quibus beschouwd als een derderangs erotisch dichter. Het enige dat hem onderscheidde is zijn naam en die werd gebruikt zoals wij hem nog steeds kennen. Door de eeuwen heen blijken er toch genoeg figuren rond te hebben gelopen die betiteld werden als een “rare quibus”! Zo bleef de naam dus in stand.

In de VS is het boek van Ollie B. Bommel vertaald in het Engels en word een paralel getrokken met het gedrag van D.T.

Of het woord Priaap, een woord voor vogelverschrikker is of geilaard, en Joost van den Vondel noemde Jacob Cats ooit een “Jaap Priaap”.  Ik denk dat die kwalicifitatie Trump niet zou misstaan!

……Als je dit terugkoppelt naar deze tijd….. ziet U het voor U? Dat er een beeld van Geert Wilders of Donald Trump bij u in de tuin staat met een leuke bijpassende tekst  eindigend met de woorden: “Tijd onthult alles”.

Horror tandarts of?

Het zal zo’n 30 jaar geleden zijn dat ik een woning betrok die groot genoeg was om mijn bedrijf uit te oefenen. Naast een kantoor wilde ik ook een werkruimte hebben om mijn dingen te doen die nodig waren.

Ik kon het pand krijgen, maar dan moest ik wat goederen overnemen. Dat was geen probleem voor mij.

Het huis was gebruikt door een tandtechnisch laboratorium, m.a.w. ze maakten prothesen, met name kunstgebitten dus.

Het nadeel was dat ik het moest accepteren in de staat waarin het verkeerde. Vanwege het geslijp aan al die gebitten was het huis zo vervuild, dat ik wel 3 weken bezig ben geweest om het enigszins toonbaar te maken. Maar toen kwam eindelijk het moment om het kantoor in te richten. Ik was echt blij. Alleen in de werkruimte lag nog zeil/linoleum en dat zag er niet echt fris uit, dus weer een dag uitgetrokken om dit te verwijderen en af te voeren. Maar onder de eerste laag zeil kwam een tweede en een derde laag tevoorschijn. Na de derde laag kwam ik een luik tegen. Ik opende het en zag alleen maar spinnenwebben. Ik pakte een stok en een looplamp en draaide rond met de stok om de webben weg te vegen. De kelder waarin ik me bevond was ongeveer ruim 1 meter diep. Ik daalde af, draaiend met mijn stok baande ik me een weg door de ellende die hier al heel lang moest liggen, best wel spannend. In de kelder was een soort stelling gemaakt die werkelijk vol stond met chemicalien in kleine en grote apothekersflessen. De ruimte onder de grond was sterk vervuild en de chemicalien baarden mij wel wat zorgen.

Ik vervolgde mijn tocht door de kelder die 13 meter lang was en kwam in een afgeschermde ruimte terecht. Door een gat in die muur scheen ik met mijn looplamp en mijn adem stokte. De ruimte was ongeveer 4 x 2,5 meter en lag vol met botten wel een meter hoog.

Ik kroop de ruimte in en pakte een paar botten op. Nou ik heb genoeg biologielessen gehad om te zien dat dit beenderen waren van mensen en niet van dieren. Ik nam een paar er van mee naar boven om nog eens duidelijk te kijken of ik wel gelijk had. En jawel, het was zo, en meteen kwam bij mij de gedachte op: dit is niet pluis. Hier is een of andere psychopaat aan de gang geweest en ik kan nu bijdragen aan het oplossen van misschien wel 50 vermiste personen.

Omdat het niet klopte zei mijn gevoel dat ik de politie moest bellen, tenslotte de politie is je allerbeste kameraad!  Toch? Ik had nauwelijks gebeld of er kwam een politieauto met zwaailichten en sirene voor mijn huis. Bij de aanblik van de botten zei de diender: ”Hier moet de inspecteur maar even bijkomen”. Ook hij stond in een mum van tijd voor de deur. Omdat er ook chemicalien in de kelder lagen, werd de dienst DCMR (Dienst Centraal Mileubeheer Rijnmond) ingeschakeld. Ook met zwaailichten. Om er zeker van te zijn dat dit echt beenderen van mensen waren werd de politiedokter ingeschakeld. Deze aardige meneer bevestigde inderdaad dat het om menselijke resten ging. Uiteindelijk waren er ook nog wat nieuwsgierige collega’s op af gekomen en stonden er 7 (ja zeven) politieauto’s met zwaailichten en allen waren ze met de sirene aan komen aanrijden.

Pffffffftttt!!. Ik moest onmiddellijk mijn huis uit en ergens anders onderdak zoeken.

Gelukkig heb ik ze kunnen overtuigen dat dit plotselinge vertrek mijn werkzaamheden ernstig zou verstoren en kwam ik met het lumineuze voorstel om een slot op de kelder te maken. “En die chemicaliën liggen er toch al een tijd”.

Dus….. zo gezegd zo gedaan: er kwam een politie timmerman zonder zwaailicht en die heeft  de kelder verzegeld. Vervolgens werden door de politie de beenderen in beslag genomen en werd een bedrijf ingeschakeld die de ruimte  moest vrij maken van de chemicaliën. Dit gebeurde nog op dezelfde dag. Een van de schoonmakers van buitenlandse afkomst kwam gillend naar boven en zei: “Ikke niet werken daar beneden, ikke ben bang”.

Het schoonmaakkarwei heeft een aardige duit gekost en de chemicaliën werden vernietigd in de hoogste categorie; de kosten werden afgewimpeld op de vorige huurder die daar niet blij mee was.

Uiteindelijk kwam de waarheid boven water. In 1952 had op dit adres een professor gewoond die gespecialiseerd was in gewrichtsprothesen!Hij was verbonden aan de Leidse universiteit en had de beenderen “Illegaal”mee genomen om te experimenteren. Maar de professor, hem kon niets meer worden verweten want hij was zelf veranderd in stof.

Le Bistro of Le Bouchon!

Uit de tijd dat er nog met paard en wagen gereden werd, zeg maar de 18^e en de 19^e eeuw, waren er voor de handelsreizigers die goederen van heinde en ver vervoerden eetgelegenheden die Bouchons genoemd werden. Deze Bouchons waren goedkope restaurants die kwalitatief goed eten presenteerden.

Maar ja waarom heette dat nu “een bosje gedraaid stro”?

Naast de voordeur van zo’n Bouchon hing een bosje gedraaid stro (bouche), dit was om het stof af te vegen van de paarden waarmee gereden werd. Voor de reizigers was het ook een punt van herkenning dat hier goede en goedkope maaltijden geserveerd werden.

In Parijs heette dit een bistrot maar in Lyon heet dit een Bouchon en eigenlijk nog steeds.

Met de komst van de automobiel verdwenen veel van deze Bouchons. Alhoewel: er zijn nog zeventien van deze Bouchons in Lyon.

Armeluis-eten werd er geserveerd, maar wel op smaak gebracht door veelal vrouwelijke chefs die daarmee veel ervaring opdeden en wel zoveel zelfs dat zij door de “gegoede” burgerij werden uitgenodigd om voor hen in de vele stadspaleizen te komen koken.

De mères de Lyonnaises werden deze vrouwen genoemd (de moeders van Lyon).

Eén van de moeders was Mère Brazier. In 1921 opende zij haar eerste eetgelegenheid nadat zij in vele Bouchons gewerkt had. Zij ontmoette een 14 jarig ventje dat moeizaam maar doortastend een berg op fietste en zij vroeg hem of hij bij haar in de keuken wilde werken. Zo gezegd zo gedaan. Dit ventje met de naam Paul Bocuse is nu een van de meest vooraanstaand chefs in Frankrijk.

Natuurlijk werd er gemarchandeerd met de kwaliteit van het eten. Minder courante delen van het varken en het rund werden verwerkt in gerechten zoals Tête de veau (kalfskop), Boudin noir (bloedworst) en Andouillette (worst gemaakt van ingewanden met een mosterdsaus), Tablier de sapeur (runderingewanden gemarineerd in rode wijn en daarna gefrituurd).

Alleen al van de gedachte hieraan word ik onpasselijk, maar ja we zijn er nog niet. Als je een lange dag achter de rug had en zoals ze dat in Frankrijk zeggen “crevé de faim” (ik sterf van de honger) was er Cervelle de Canut (maaltijd waarin een sterke ruikende kaas uit de streek van Lyon werd verwerkt). Je moest een hele sterke maag hebben om dit aan te kunnen, maar als je toch in Lyon bent en honger hebt is dit een goede maaltijd. Dit werd altijd geserveerd met een fles Beaujolais.

Over een sterke maag gesproken: dat de Fransen veel ingewanden eten is bekend terwijl wij als nuchtere Hollanders daar onze neus voor optrekken.
Het meeste slachtafval (ingewanden) wordt beschouwd als mager voedsel, maar opwekkend en versterkend. Vaak met hoog cholesterolgehalte : slachtafval bevat eiwitten, vitaminen A, B1, B12, PP, D, mineralen, ijzer, zink.

Zoals mijn Oma altijd zei: ”van poep is nog iets lekkers te maken” zoals Blanquette de tripe of koude hersenen met witte saus, Zwezerik, maar Andouillette spant voor mij de kroon.

Een paar jaar geleden was ik op een vide grenier (rommelmarkt) waar de wijn doorgaans 1 euro kost en barquette frite € 1.50,  en daar wilde ik toch een keer een Andouillette proberen. Ik wist wat er in zat, maar toch. De eerste hap was heerlijk vanwege de gekruide buitenkant, totdat ik het doorslikte en kokhalzend het terrein afliep.

Toch wil ik niet teveel afgeven op het Franse eten, want gebakken lever met uien vind ik heerlijk en wat dacht je van kippemaagjes, verrukkelijk!

En wat ook niet te versmaden is: een stoofpot, Civet de joues de porc (gestoofde varkenswang). En ook de runderwang is gestoofd echt een delicatesse!

Traditioneel heeft elk gebied van Frankrijk een eigen kenmerkende keuken: in de keuken van het noordwesten van Frankrijk worden veel boter, room, creme fraîche en appels gebruikt, terwijl de Provençaalse keuken (in het zuidoosten) veel olijfolie, kruiden en tomaten gebruikt; de keuken van Zuidwest-Frankrijk wordt gekenmerkt door het gebruik van eendenvet, foie gras (ganzelever) en pens; de keuken van noordoostelijk Frankrijk is afgeleid van de Duitse keuken. Hierin worden reuzel, worsten, bier en zuurkool gebruikt. Naast deze vier algemene gebieden zijn er veel meer lokale keukens, zoals die van de vallei van de Loire met zijn schotels van zoetwatervis en witte wijnen uit de Loirevallei.  De Baskische keuken wordt gekenmerkt door het gebruik van tomaten en Spaanse pepers, de Bourgondische door Pot au feu, Coq au vin en natuurlijk Boeuf Bourguignon en dan heb je nog de keuken van Roussillon die verwant is aan de Catalaanse keuken. Voorts is kenmerkend de voorkeur van veel Franse consumenten voor lokale plattelandsvoedingsmiddelen (produits du terroir) die daardoor een sterke heropleving doormaken.

Dus …… ga eens op zoek naar een artisanale keuken (producten dragen zweet en liefde in zich) met lokale producten met een echte Mêre in de keuken!

Een lekkere fles wijn erbij en smullen maar!!!

Wilt u ook langer leven?

In de afgelopen tweehonderd jaar is de levensverwachting wereldwijd sterk toegenomen.

Een van de redenen is een grotere bewustwording van het leven dat we leiden. Met name in de westerse wereld hebben verbeterde hygiëne, voeding en medische verzorging er toe geleid dat de gemiddelde levensverwachting is gestegen van 45 jaar naar 85 jaar.

Toch blijven er verschillen bestaan, ook tussen de westerse landen onderling. De manier waarop wij oud worden in Frankrijk verschilt enorm met die van Nederland.

Dat hygiëne, voeding, levensstijl en gezondheidszorg zo belangrijk is geworden is lang onderschat.

Hygiënisch gezien zijn er grote veranderingen geweest in de afgelopen decennia. Van één keer per week in de teil met een grote wasbeurt, naar iedere dag onder de douche. Ieder huis is tegenwoordig ingericht met een douche of bad. De standaard is veranderd; mede door de welvaart zijn wij ons er van bewust geworden dat hygiëne zeer belangrijk is als onderdeel van onze gezondheid. De pest die Frankrijk in zijn greep hield was een voortvloeisel van het onhygiënisch leven. Geen schone toiletten. Iedereen liet alles slingeren, zodat daar ongedierte op afkwam. Met als gevolg dat bijvoorbeeld ratten allerlei ziektes konden verspreidden.

De bewustwording dat voeding zeer belangrijk was voor een gezond leven is iets dat in het begin van de 20^e eeuw doordrong. De ontdekking van vitamines in verse producten bleek een grote invloed te hebben op bloeddruk, hart en vaatziektes en waardoor men langer kon leven.

De voorlichting omtrent een gezonde levensstijl is sterk verbeterd. Het is belangrijk om te leren hoe mensen van middelbare leeftijd gemotiveerd kunnen worden en blijven om hun leefstijl te veranderen, want op deze leeftijd kun je dat nog heel goed doen en daarmee een vitale oude dag te bereiken. Natuurlijk, altijd blijven er verschillen bestaan wat betreft het leven in de stad en het leven in de campagne.

Ook is de ontwikkeling in de gezondheidszorg de laatste 50 jaren enorm vooruit gegaan. Nieuwe methodes die de gemiddelde levensduur verhogen, worden met de regelmaat van de klok gepubliceerd, men wordt steeds bekwamer in de geneeskunde.

Maar toch…..wat we ook doen, onze levensduur wordt nog altijd mee bepaald door genetische kenmerken!

Zo is er in Leiden een studie gaande door het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) naar de levensverwachting van personen waarvan één van de ouders ouder werd of was dan 80 jaar. Eén van de voorwaarden om aan dit onderzoek te mogen deelnemen is, dat er een tweede broer of zus (levend) uit dat gezin ook zo oud is geworden!  Het is gebleken dat  kinderen die uit deze ouders geboren zijn een hogere gemiddelde levensduur mogen verwachten dan andere personen. En laat ik hier nu aan alle voorwaarden voldoen!

Dus ik mocht deelnemen aan dit onderzoek!

Al de broers en zuster van mijn moeders kant hebben de respectabele leeftijd bereikt van 95+. Het onderzoek heeft inmiddels aangetoond dat 3 generaties uit de langlevende families 30% overlevingsvoordeel hebben ten opzichte van de algemene bevolking. En zoals zij zelf het populair voorstelden: het is zoiets als het kwaliteitsverschil tussen een Miele en een Zanussi! Bij de langlevende zelf en veel van hun  kinderen (nu van middelbare leeftijd) treden minder hart en vaatziekten op, ze hebben minder last van hoge bloeddruk en suikerziekte. Kinderen van langlevende mensen hebben gemiddeld hetzelfde gewicht en dezelfde leefstijl als hun partners. Maar de suikerstofwisseling, de vetstofwisseling en de schildklierregulatie bij de nazaten van de langlevende families zijn gunstiger “afgesteld”.

Nu zal men denken: Ha ha ha een hogere levensverwachting van 30 % is wel leuk, maar er zit een “MAAR” aanvast.

Vier factoren spelen hierbij een zeer grote rol, n.l

1. Niet roken
2. Gezond eten
3. Veel beweging
4. Niet te veel drinken.

En als ik eerlijk ben voldoe ik maar aan twee van de vier voorwaarden!

Nu is mijn moeder 97 jaar geworden, zij at minder gezond dan ik, zij had minder beweging dan ik, maaaaar……. zij dronk niet en ze rookte niet! En ik ben inmiddels ook gestopt

Al met al zijn dit feiten waarmee rekening moet worden gehouden!

Ik ben me dan ook bewust van het feit dat het roken een van de grootste boosdoeners is die mij leven bedreigen. En terwijl ik dit schrijf schiet het schaamrood naar mijn konen en zeg tegen mezelf: “Waarom stop je dan niet, oliebol” wat inmiddels is geschied!

Wilt u meer weten over dit onderzoek, dan kunt u een kijkje nemen op de site van de stichting: “lang leven” www.langleven.net

Het onderzoek is niet opgesteld om op zoek te gaan naar de eeuwige jeugd, maar om meer mensen meer vitaal oud te laten worden.

Nou zullen we daar maar op proosten? 

Ik vertrek!

Wij Nederlanders trekken naar Frankrijk  om daar het tweede gedeelte van ons leven door te brengen en hopen vervolgens op een voor ons ideale plek te zijn beland waar het weer, rust, ruimte natuur en geen stress, de ingredienten zijn.

Maar er schuilen ook de addertjes in het gras! De verborgen problemen die niet in een  – twee – drie  naar voren komen bij het overwegen van de stap van het definitieve vertrek; de verlangens en de dromen die samen met jouw geliefde uit moeten komen in het nieuwe land, dat alles maakt vaak dat je onbewust je nieuwe situatie idealiseert.

Bij het verkennen van je droombestemming komt het woord heimwee bijna niet voor.

Je leeft in een roes en je ziet alles door een roze bril. Het vakantiegevoel dat je al jaren had zodra je op je bestemming was gearriveerd, is met geen tien paarden van je af te nemen! Hoe heerlijk zou het zijn als je dat gevoel voor altijd zou hebben….

Maar helaas: droom en werkelijkheid liggen niet altijd in elkaars verlengde! Nederlanders die “de sprong wagen” en besluiten om zich definitief in hun vakantiegevoel te dompelen , denkend dat zij voor altijd alles op kunnen snuiven wat in Nederland niet mogelijk is, zouden wel eens bedrogen uit kunnen komen.  Afgezien van de financiele aspecten zijn er nog zoveel andere zaken waar soms geen rekening mee wordt gehouden. Je wilt vertrekken naar een ander land, maar dat land is in maar weinig opzichten hetzelfde als je thuisland.

Veel hangt ervan af of je nog moet werken in je nieuwe thuis, of dat je samen met je partner zorgeloos kunt gaan genieten van wat je in Nederland ontbeert. Als je er zelf in je eigen levensonderhoud moet gaan voorzien, zal dat een extra hindernis zijn waar je van te voren  zorgvuldig  over moet nadenken.

Vervolgens: wanneer de stap gezet is nadat alle structurele zaken (zowel vanuit Nederland als ter plekke) geregeld zijn, is daar eindelijk het moment waar je zo lang naar hebt verlangd.

En dan moet blijken of je  de realiteit en werkelijke kennis van het Franse land met al zijn gewoontes goed hebt ingeschat!

Het tegenkomen van “problemen” en hoe daar mee om te gaan is voor iedereen verschillend. Het inlezen in Nederland via het enorme aanbod van websites, boeken, tijdschriften, doe je niet in één week. Voorbereiding kost tijd, veel tijd! Praten, praten en nog eens praten met je partner en kinderen is essentieel. In zulke gesprekken komt het woord heimwee niet vaak voor, zo ook niet de kennis van de Franse taal. En dat is vaak voor velen een valkuil. Het investeren in een nieuwe toekomst kost bovendien veel geld en inspanning. Je ziet regelmatig om je heen dat deze radicale beslissing te snel wordt genomen.

Zoals gezegd: het bespreken van de mogelijkheid dat je heimwee kunt krijgen naar je vertrouwde Nederland en het vermogen om jezelf in het Frans goed uit te drukken wordt door velen onderschat.

De taal:  zolang alles goed gaat zul je niemand horen klagen maar zodra er  zich problemen voordoen is de kennis van de Franse taal noodzakelijk.

Heimwee:  vrienden, kennissen en familie ga je op een of andere manier missen!  Maar je blijft optimistisch en gaat door.  Het nieuwe thuis wordt in bezit genomen, helaas, al na korte tijd kom je er al achter dat de pindakaas of het stuk kaas dat je had meegenomen op is.

Immers, de producten die je meebracht uit je geboorteland hebben niet het eeuwige leven. En dan, oude kaas is schreeuwend duur in Frankrijk-  als je het sowieso al kunt vinden.

Drop, hagelslag en jenever zijn o.a. de producten die nauwelijks of niet te koop zijn in La Douce France.

Natuurlijk zijn daar de vrienden en familie die naar je nieuwe onderkomen komen kijken en kortstondig zullen ook zij meegenieten van jouw heerlijke nieuwe leven. Als ze weer terug gaan naar Nederland laten ze de meegebrachte producten achter. Maar ook die raken op …. en dan? Kun je ze missen of wordt het een obsessie? Het gemis van deze typische Nederlandse producten kan een onderdeel gaan uitmaken van de eerste verschijselen van heimwee. Depressiviteit, lichamelijk klachten, misselijkheid, vermoeid en slecht gezind zijn, kunnen ook vaak symptomen zijn van heimee ….

Wat je bij emigranten op latere leeftijd tegen komt, is het missen van de kinderen en de kleinkinderen. Bovendien is er de angst om in Frankrijk in een bejaardenhuis terecht te komen. Onbekendheid en het niet vertrouwd zijn met het Franse systeem van de oudedagzorg kan een reden zijn om terug te gaan. Maar om geruisloos in het Nederlandse terug te keren is niet eenvoudig.

Nou, ik neem nog een hap van mijn boterham met pindakaas en bedenk me goed:  hoe goed mijn Frans ook is en hoe fijn het ook is om helemaal geintegreerd te zijn, voor een Fransman zal ik toch altijd die Hollander blijven.

Kookperikelen 2.0!

Mijn smaakpapillen worden regelmatig op de proef gesteld door mijn lieftallige vrouw!

Niet dat zij buitensporige maaltijden bereidt, maar ze weet me wel te vangen met haar manier van koken. Om genoeg variatie in te bouwen hebben we besloten om 1 dag pasta, 1 dag rijst en 1 dag aardappelen te eten. Vandaaruit bekijken we wat we gaan eten en dat is leuk om te doen. Wij zijn beiden gek op koken, maar wanneer zij kookt heeft ze liever niet dat ik in de keuken kom, of zoals zij zegt, dat ik in de weg loop!

Mijn passie voor koken is begonnen toen ik voor mezelf moest zorgen en een beetje hulpeloos mijn moeder opbelde en vroeg: “Hoe doe je dit of dat?”

Water koken en een ei bakken dat lukte nog wel, maar rijst, pasta of aardappelen koken dat werd lastig! Maar nu, jaren later, met een boekenkast vol met kookboeken en een vrouw die net als ik gek is op koken, levert dat geen enkel probleem meer op.

Daarnaast zijn er op TV de nodige kookprogramma’s, zoals 24kitchen en foodnetwork die natuurlijk een welkome aanvulling zijn op je eigen fantasie en die je soms op goede ideeen brengen of je voorzien van prima tips en trucs!

Soms vragen mensen wel eens: “Waar gaat je voorkeur naar uit wat betreft de internationale keuken?” En vanwege het feit dat wij in Frankrijk wonen wordt gesuggereerd dat dit onze lievelingskeuken is, maar niets is minder waar. Als we in Europa blijven dan gaat mijn voorkeur uit naar de Italiaanse keuken en op de tweede plaats de Spaanse keuken.

Frankrijk is op culinair gebied een apart land, trouwens niet alleen op culinair gebied!

Maar de Fransen worden vaak afgerekend op het eten van ingewanden en daar trekken de meeste mensen hun neus voor op. Armeluiseten vinden ze het maar. Alles van het varken en de koe wordt gegeten, bijna onbegrijpelijk. Ik sta ook niet in de rij voor al die ingewanden, maar…… er zijn dingen die ik in Nederland niet at maar nu wel.

Bijvoorbeeld Koeienwangen (joues de boeuf) die zijn echt heerlijk, het is zo’n mals vlees maar best wel duur, want er zitten er maar twee aan één koe. Kippenmaagjes gekookt door een salade, een ware delicatesse. Varkens- en runderlever is echt heerlijk, ook als hapje bij de apero dus bij de borrel.

Snij de lever in blokjes van 3×3 cm en omwikkel die met ontbijtspek of met jambon cru. Zet het ontbijkspek met een cocktailprikker vast en frituur ze in een paar minuten.

Nog zo’n knaller is gekookte mosselen in de bloem rollen daarna in een ei rollen en dan in de paneermeel en in zonnebloemolie in 2 á 3 minuten frituren en warm serveren, heerlijk en kinderlijk eenvoudig!

Mijn echte culinaire voorkeur gaat uit naar de Indische keuken en daarna de Chinese keuken. Ooit toen ik 40 werd (lang geleden) heb ik voor 40 mensen Indisch gekookt. 2 weken voorbereiding wat ik zou gaan maken, 1 week iedere dag in de keuken gestaan en de bewuste dag met 4 vrouwelijke hulpen in de keuken om alles tegelijk warm te maken. Het resultaat mog er wezen, een Indische rijsttafel met 12 hoofdgerechten en 5 bijgerechten. En alles was op, wat een feest en iedereen blij!

 

Koken is leuk en het wordt nog leuker als je gerechten gewaardeerd worden! Toch blijf ik proberen om mezelf te verbeteren door nieuwe dingen uit te proberen door veel recepten te lezen en samen met mijn vrouw te praten over wat lekker zou zijn. Het ontvangen van gasten is ook erg leuk en ze dingen voor te zetten die ze nog nooit hebben gegeten!

En dan komt het altijd ter sprake: “Waarom beginnen jullie geen restaurant?”

Ja,….. dan zeggen we altijd:” Als we 20 jaar jonger geweest waren dan was dat zeker gebeurd!”

En om af te sluiten volgt hier het recept van een heerlijke aardappelsalade als voorgerecht of lunch:

Aardappelsalade voor 4 personen (koud serveren)

500 gram krielaardappeltjes of schijfjes koken niet helemaal gaar.

100 gram spekblokjes apart aanbraden.

2 eieren hard gekookt klein snijden.

Op smaak brengen met mayonaise.

Peper en zout.

1 eetlepel Gesnipperde bieslook.

Bon appétit

Een witte Beaujolais?

 

 

Jawel, een witte Beaujolais, bijna niemand kent het, maar het bestaat toch echt! En dat kan geweldig goed en lekker zijn! Net als de wijnen van de noorderburen, witte Bourgogne of witte Maconnais, wordt witte Beaujolais van 100% Chardonnay gemaakt. Slechts 1% van de totale productie in de Beaujolais is wit. De meeste aanplant staat in het noorden van de streek op de grens met de Macon(nais). Daar raken de wijngaarden die van bekende witte wijngebieden, als St. Verand en Pouilly-Fuissé. Zo’n 200 wijnmakers produceren Beaujolais Blanc of Beaujolais-Villages Blanc.

Beaujolais is een streek in Frankrijk ten noorden van Lyon en omvat het noordelijke deel van het departement Rhône (69) en het zuidelijke deel van het departement Saône-et-Loire (71).

Beaujolais begint ongeveer 10 kilometer ten zuiden van Mâcon. Het gebied heeft een totale breedte van 12 kilometer en een lengte van 60 kilometer.

De streek is vooral bekend doordat elk jaar op de derde donderdag van november, dus dit jaar op 17-11-2016 de “Beaujolais nouveau” gepresenteerd wordt. Er word verwacht dat dit jaar de opbrengst 800.000 hectoliter zal zijn. Voor de Beaujolais nouveau, worden de druiven slechts twee maanden daarvoor geplukt. De streek Beaujolais hoort officieel bij de regio Bourgogne. De naam Beaujolais verwijst naar de oude hoofdstad Beaujeu; de voornaamste stad is nu Villefranche-sur-Saône.

Een ander opmerkelijk feit is dat 90% van alle Beaujolais wijn op minder gebruikelijke manier gemaakt wordt dan in meeste andere wijnproducerende regio’s. Het gaat hier om de koolzuurgisting (macération carbonique). Bij deze methode worden de druiven direct na de oogst in grote kuipen gedaan. De trossen worden met steeltjes en al in de kuipen geworpen. Door het gewicht van de trossen worden de onderste druiven zachtjes gekneusd. In het sap dat hieruit vrijkomt, komt de gisting langzaam op gang. Het koolzuurgas dat bij deze gisting ontstaat stijgt op zijn beurt naar de bovenste trossen waar het gas inweekt. Tijdens dit proces worden de kleurstoffen en tannine afgebroken door de reeds ontstane alcohol en opgenomen door de vloeistof onder in de kuip. Door de grote druk van het koolzuurgas bovenin de kuip, gaan de druiven van binnenuit gisten. Doordat er hierbij geen zuurstof aan te pas komt, behoudt de wijn zijn fruitigheid.
Er zijn twee groepen Beaujolais: de Beaujolais nouveau (primeur) en de Beaujolais villages

De Beaujolais primeur is wijn van de eerste persing, met veel ‘fruit’, vaak nog wat schraal bij de eerste slok, maar in de afdronk kan al wel de kwaliteit van dat jaar en dat huis worden herkend. De Beaujolais nouveau wordt jong gedronken en is geen bewaarwijn.

De Crus van de Beaujolais (villages) is voorbehouden aan 39 gemeenten in het noordelijk deel van de Beaujolais. Daar binnen mogen 10 gemeenten (zie kaart) hun naam aan hun wijn geven. Dit zijn de 10 crus van de Beaujolais. Saint-Amour, Juliénas, Chénas, Moulin à Vent, Fleurie, Chiroubles, Morgon, Régnié, Brouilly, Côte de Brouilly.

Het geheim van de Beaujolais zit hem in de druivensoort die gebruikt wordt.

Het is de Gamay druif, (het plaatsje Gamay, gelegen 10 kilometer ten zuidwesten van de stad Beaune) :  een kruising  van Pinot noir en de  Oostenrijkse inheemse druif Heunisch Weiss. De Pinot noir is een kwetsbare druif met een lage opbrengst en de Heunisch druif heeft een hoge opbrengst.

De Benedictijner monniken die in de 14^e eeuw de wijnhandel onder controle hadden, waren verantwoordelijk voor deze varieteit, dit tot ongenoegen van hertog Filips de Stoute. Hij verbood de wijn in 1395 onder het mom van “schadelijk voor de gezondheid”. De werkelijke reden was de hoge opbrengst van wel 100 tot 200 hectoliter per hectare en deze wijn vormde dus een bedreiging. Door middel van DNA-onderzoek is men achter dit geheim gekomen. Nog een aardig resultaat is de Gamay weer te vermengen met de Pinot noir. Dit verrassende effect resulteert in de fantastische Passetoutgrain. Een geweldige wijn die relatief veel goedkoper is dan de zware Pinot noir en zeer goed drinkbaar is.

Typisch voor de smaak van Beaujolais is de uitgesproken fruitigheid, licht van kleur alsmede tonen van kersen en frambozen. Ikzelf ben niet zo van de Beaujolais primeur, maar ik vind het altijd wel een mooie gelegenheid om er een feestje van te maken.