Vendange!

Nu in de 1^e 2^e 3^e  week van october de vendange (druivenpluk) in volle gang is, zie en hoor ik waar het niet altijd even soepel loopt als het zou moeten/kunnen!

Het begint met goed gereedschap wat essentieel is om de juiste continuïteit te waarborgen.

Het aspect veiligheid, daar wordt wel eens een loopje mee genomen, allemaal in het belang van de wijnboer die zo snel mogelijk zijn druiven binnen wil hebben. Het hebben van tijdelijk personeel is een grote verantwoording. De plukkers die uit alle windstreken komen en vele verschillende nationaliteiten bezitten zijn soms een drama voor wie niet gewend is met personeel om te gaan! Maar alles begint met een goede sfeer op te bouwen en die creëer je zelf als viticulteur, samen met de persoon die de maaltijden verzorgt is dit een grote verantwoording.

Met busjes en soms een autobus worden de plukkers naarhet betreffende perceel gereden waar de emmers en scharen worden uitgedeeld en de plukkers in verschillende rijen worden ingedeeld. Op iedere 15 plukkers heb je minimaal 2 porteurs nodig die de druiven afvoeren naar een trekker met oplegger. Dit kan een platte wagen zijn met kisten of een tank waar de druiven worden ingestort. De chauffeur van de trekker haalt de achtergebleven bladeren eruit en zorgt voor de druiven zodat ze “schoon” naar de cave kunnen worden vervoerd. Afhankelijk van de afstand die moet worden afgelegd moet er een tweede trekker met tank of een platte wagen beschikbaar zijn om logistiek niet in de problemen te komen zodat de plukkers hun volle emmers kwijt kunnen.

Men begint vroeg met plukken, minimaal om 7.30 u, dus als men 2 uur gewerkt heeft is het tijd voor de “casse-croûte”. Dit is geen zuurkool (choucroute) maar een kleine maaltijd uit grote koelboxen, die bestaat uit kaas, worst, brood en koffie en voor de liefhebber rode of witte wijn. Genoeg vers water met schone bekertjes. Hier kan vrij van worden gepakt en staand of zittend op de grond met eventueel een sigaret kan worden genoten van deze cascroute. Dit zijn van die momenten waarbij de sfeer erg belangrijk is, er wordt gelachen en ook is dit een van de gelegenheden om beter met elkaar kennis te maken. Want hierna wordt er verwacht dat de ploeg plukkers weer hard aan de slag gaan. Om het logistiek goed te laten verlopen is het belangrijk dat er één persoon is die de leiding heeft, plukkers indeelt, porteurs aanmoedigt en corrigeert waar het nodig is.

Om 12.00 u word er gestopt om terug te gaan naar de cave waar een warme maaltijd wordt genoten.    Soms wordt er € 5.00 voor gevraagd, maar vaak is dit ook gratis. Deze maaltijd zal per streek verschillend zijn, maar zal vaak beginnen met een salade, daarna vlees dat in ruime mate voorhanden is en groenten en/of aardappelen of pasta. Als dessert eventueel diverse soorten kaas en fruit toe en onvermijdelijk de rode en witte wijn maar met mate.

Als de viticulteur goed voor zijn personeel zorgt zal de sfeer ook vaak goed zijn! Om 13.00 u wordt de maaltijd beëindigd en rijdt men terug naar de wijngaard, zodat iedereen minimaal om 13.30 u weer aan de slag is. Belangrijk is dat er voldoende te drinken is weer met schone bekertjes, maar wijn is  ’s middags  taboe! Weer na twee uur werken wordt een drinkpauze ingelast, de ruggen worden gestrekt want er wordt tot 18.00 u gewerkt. Dit werken gaat door, ook in regen en wind, alleen bij onweer wordt de pluk afgelast!

Een extra verantwoordelijkheid voor de viticuleur is dat iedereen verzekerd moet zijn en dat sociale premies moeten worden afgedragen. Dit wordt vaak gecontroleerd met helicopters die over de wijnvelden vliegen en foto’s maken van het aantal plukkers, zodat later gecontroleerd kan worden of aan de juiste voorwaarden is voldaan!

 

Dat de vendange zwaar is, voor vaak ongeoefende plukkers is merkbaar, er wordt een flinke aanslag gepleegd op ruggen en knieën en dit is niet altijd zonder gevolgen. Ieder vendange duurt over het algemeen tussen de 7 en 10 dagen, dan moet de oogst (recolte) binnen zijn. Niet iedere viticulteur beschikt de gehele pluk periode over hetzelfde personeel. Vele secateurs doen dit als bijverdienste uitsluitend in het weekend, want de pluk gaat op zaterdag en zondag gewoon door!

Bijkomend probleem: als plukkers alleen het weekend werken, is en moet de beloofde beloning direkt uitbetaald worden ; helaas ontbreekt het vaak aan tijd of mogelijkheid zodat dit helaas op een ander tijdstip moet gebeuren!  De viticulteur wil net zo goed veel geld verdienen aan zijn recolte als zijn medewerkers!

Maar het zijn doorgaans slappe excuses over geen tijd of vergeten met als gevolg dat pas een week na de vendanges het beloofde geld kan worden opgehaald. Zulke situaties zijn schrijnend en het zou niet mogen gebeuren.

Immers:  geld is de grootste drijfveer voor de plukkers om deze vendanges te volbrengen!

Op de laatste dag van de pluk wordt er een klein feestje van gemaakt en is de wijn in overvloed beschikbaar zodat iedereen tevreden naar huis kan gaan, met een fles van het vorig jaar onder de arm!

Frankrijk plakt pleisters (France sparadraps)

Een pleister is een zoethoudertje, een tijdelijke oplossing. Een pleister is geen definitieve oplossing, het is een doekje voor het bloeden. Frankrijk doet dit al heel lang! Op allerlei gebied worden pleisters geplakt die een tijdelijke werking hebben.

Het Franse wegennet is sowieso een verhaal apart. Er is de péage, de route national en de D wegen en natuurlijk de landweggetjes. De péage, daar is niks mis mee, maar de route national en de D wegen is een crime. Als ik zie dat er zeer zwaar verkeer door piepkleine dorpjes rijdt waarbij de huizen in zeer korte tijd onbewoonbaar worden door de massa van het vrachtverkeer, dan kan ik alleen maar constateren dat dit laf gedrag is van de lokale overheden! Frankrijk is zeer laat tot de conclusie gekomen dat het toenemende doorgaande verkeer rondom dorpen moet worden geleid en niet er dwars  doorheen. De lokale belangen schijnen  zwaarder te wegen dan het nationaal belang. Ik heb al eens verteld over de locale overheden die bezig zijn met stapelfuncties en geen tijd/interesse hebben om problemen constructief op te lossen. Het ambtenaren apparaat in Frankrijk is een groot probleem waarin te veel instanties en BOBO’S zich ermee moeten bemoeien om eindelijk een keer een oplossing aan te dragen en na veel vergaderen uit te voeren. Het niet nemen en niet mogen nemen van verantwoordelijkheden is het grootste euvel. Maar dat zie je in alle administratieve functies in Frankrijk. Zoals de Mevrouwen en Meneren van de bank, maar daarover later.

Als je dan gaat afvragen waar ligt dan het probleem? Dan denk ik – naar mijn bescheiden mening – dat dit besloten ligt dit in de cultuur van Frankrijk. Er is duidelijk een bovenklasse, (de Politici) een middenklasse (lokaal bestuur en bedrijfsleven ) en een onderklasse (de arbeiders).

Een verdeel en heers politiek die onuitwisbaar is. Zowel in de politiek als lokaal wordt dit uitgedragen en erin gepompt tot dat bij iedereen het uit de porien komt en men het nooit meer zal vergeten. Je bent beleefd naar iedereen en spreekt respectvol over “je meerdere”.

Ik weet, ik ben recalcitrant en een enfant terrible. Maar ik constateer een grote gemiste kans in ons geliefde Frankrijk.

Organisaties zoals de péage bonzen de APPR, die lossen problemen wel goed op. Zij besteden de opbrengst van de tolwegen voor een groot deel aan het wegennet. Weliswaar is het wel zo, dat je vragen kunt stellen over het tempo waarin het gebeurt.

Fransen zijn een hard werkend volk, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar de manier waarop alles gebeurt, OH la la!!!

Als er een probleem onstaat zijn er veel instanties die zich buigen over het probleem. Op zich neemt dit al heel veel tijd in beslag en voordat er actie wordt ondernomen is er geruime tijd verstreken.

Franse wegenbouwers zijn, of niet gekwalificeerd of ze zijn oerdom! Als ik zie wat er aan onderhoud wordt gepleegt, de haren rijzen je te berge. Het is allemaal tijdelijk en geen definitieve oplossing. En mochten ze een keer het groots aanpakken dan schiet het weer tekort in de organisatie. Logistiek gezien is het een vette onvoldoende. Ze maken het niet af en plaatsen een bord dat er strepen ontbreken. Ik moet dan vaak aan Nederland denken, waar alles direkt strak wordt afgeleverd en de weg wordt pas vrijgegeven als de strepen zijn getrokken. En dat binnen enkele dagen en niet dat dit 2 maanden moet duren. Tijdens de winter ontstaat  veel wegdekschade, gaten in de weg van opvriezend asfalt. Begrijpelijk, maar wanneer gaan ze het repareren? En hoe? Als er dan actie komt staan er 15 man tegelijk op de plaats des onheils en kijken toe hoe hun collega’s het probleem oplossen.

Als je over de Franse binnenwegen rijdt zie je allemaal stukjes alfalt. Tijdelijke reparaties als pleisters en de kwaliteit is discutabel. Er blijven altijd bobbels en hobbels in het wegdek bestaan. Maar ja,…… ga er maar eens tegen in!

Dit is een stil protest en ik blijf toch van Frankrijk houden!

“Gezegde locatie” ( Lieu dit)

Een “lieu-dit” is een gebruikelijke benaming in Frankrijk van een plaats van beperkte grootte, een buurt of wijk, een gehucht of een kleine kern van een paar huizen.

De naam van de “lieu-dit”  heeft vaak betrekking op een bepaalde geografische eigenschap of op bepaalde bewoners.

Het woord “Lieu dit” betekent letterlijk “gezegde locatie”

Als je in geschiedenis bent geinteresseerd dan is dat leuk om te weten, maar veel mensen zullen denken “je m’en fous” Kan mij niet schelen!

Waarschijnlijk kent u het verhaal bij wijn van de talrijke appellations in Frankrijk. Even ter verduidelijking: een appellation kan onder anderen een bepaald wijngebied zijn met een bepaalde naam, maar er zijn ook appellations  van de kazen in Frankrijk, Kastanjes en vlees, zoals de Charollais, Limousin…

Terug naar de appellations van de wijngebieden. De wijnen van de appellations hebben betrekking op het productiegebied, aantal aangeplante wijnstokken, minimum alcoholgehalte, maximum opbrengst, verbouwingsmethode, snoeien, wijnbereiding en etiket. Alle wijnen die in aanmerking komen voor de AOC-benoeming (appellation origine controlé) worden onderworpen aan een analyse en een dégustation (het proeven). Het spreekt vanzelf dat alle AOC-wijnen worden geproduceerd binnen een vastgelegd geografisch gebied. Dit is bij de wet vastgelegd

 

Maar nu komt het: binnen deze appellation is het mogelijk een extra kwaliteits aanduiding te verkrijgen, vanwege de hoge kwaliteit. En dan komt het woord “Lieu dit” weer naar voren en mag dit vermeld worden op het etiket.

 

In de oenologie (= de kunst om wijn te maken: de studie van de wijn bereiding) wordt bij bepaalde wijnen de lieu-dit van productie eveneens vermeld. “Lieu-dit” betekent in deze context een afgebakend deel van een wijngaard en is synoniem met de (eveneens Franse) term “climat”. De term wordt vooral gebruikt bij de grand cru’s van de Bourgogne en Elzas. In de Bourgogne bestaat de wijngaard Corton bijvoorbeeld uit de lieu-dits Les Pougets, Les Languettes, Le Corton, Les Renardes, Les Grèves, Le Clos du Roi en andere. In de Elzas is het plaatsen van de lieu-dit op het etiket bij een grand cru verplicht.

De kennis van wijn is een ingewikkelde zaak. Een vinoloog (afgeleid van het Latijnse woord vinum) heeft veel kennis van wijn. Anders dan een wijnliefhebber heeft een vinoloog studie naar wijn gedaan aan de wijnacademie. Afronding levert echter geen officiële titel op.

Daarentegen heeft een oenoloog (afgeleid van het Griekse woord “oinos”) een wijnbouwtechnische wetenschappelijke studie gevolgd aan de faculteit van Bordeaux. Het is dus een universitaire studie.

Gedurende de opleiding wordt onder andere aandacht besteed aan, Wijnbouw en vinificatie

Wijnen van Europa, Wijnen van de wereld, Wetgeving, Wijn en haar prijs, Gezondheid, Marketing, Organoleptisch– en analytisch proeven

Buiten de oenologie zijn er studies voor Master of Wine, Magister Vini en Sommelier.

Er zijn ook gerenommeerde wijnbouwfaculteiten in het Franse Dijon en Montpellier.

 

(het etiket zegt dat de wijn uit Aloxe Corton komt en het Lieu dit is Pougets).

 

Even terug naar de werkelijkheid. Bovenstaande wijnen hebben een prijsklasse die ver boven de € 50,00  ligt, die dus niet voor mij bestemd zijn.

Als je in Nederland een glas wijn bestelt op een terras, (“doe mij maar een wijntje”) dan vraag je naar rode of witte wijn, of soms naar een zoet witte wijn. In Frankrijk daarentegen vraag je eerst naar wat voor wijnen ze hebben en dan maak je een keuze. Bij witte wijn zal dat vaak gaan om een Aligoté, een Chardonnay of een Saint-Véran (ook een Chardonnay). En zelfs hierbij kan gevraagd worden uit welke streek hij komt. Bij rode wijn een Bordeaux of een Bourgogne of een Côtes du Rhône en (heel) soms een Cabernet Sauvignon of een rosétje.

In een restaurant is dat anders, daar bestel je van de wijnkaart, maar die prijzen hangen af van de “Chicheid” van het restaurant.

Zo zie je maar, van het “Lieu dit” naar de kat (vanwege de mollen), en vervolgens naar de wijn waar iedere Fransman en in dit geval de Nederlander die in Frankrijk woont, mee te maken heeft, want wijn is spannend, wijn intrigeert, wijn is gewoon genieten en erg lekker.

Tastevin. Wijnproefschaaltje. Door de schittering van kaarslicht in het zilveren schaaltje kan de helderheid van wijn beoordeeld worden

Dat was toen en dit is nu!

Vroeger was alles beter, of was alles anders?

De tijd dat er allerlei figuren, betrouwbaar of niet langs de deur kwam is voorbij. We leven nu in het heden, maar soms denk ik met weemoed aan de tijd dat ik iedere woensdagmiddag en zaterdag de melkboer Feenstra ging helpen om aan te bellen en lege pannetjes aan de deur op ging halen. Na enige tijd mocht ik ze ook vullen met melk, een ¼ ltr of een ½ ltr of een liter. Ik liep me rot met gele en chocolade vla, meestal halve liters en flessen gesteriliseerde melk. Flessen met een aluminium dop die beslist niet ingedeukt mochten worden.

Mijnheer Feenstra had een zoon die epilepsie had en geestelijk zwak was, maar zo sterk als een beer. Ook had hij een dochter die stewardess was en die bij de KLM werkte. Die zag ik heel weinig.

Aan het einde van de week moest alles uit de handkar en dan mocht Rudy (zijn zoon) helpen.

Dit ging niet altijd goed, want wanneer Rudy een aanval kreeg dan ging dat met veel geweld gepaard. Soms, niet altijd kreeg ik een stuiver of een ½ liter chocoladevla of vanillevla met een ingedeukte dop, die kon hij niet meer verkopen. Maar,…….. ik moest wel de lege fles  mee terug brengen, vanwege het statiegeld. En zaterdags kreeg Meneer Feenstra (zo noemde ik hem) bij ons een borreltje aan de keukentafel.

Als ik nadenk wie er allemaal langs de deur kwamen dan zijn dat er nogal wat.

Buiten de melkboer was er de groenteboer en de bakker, de schillenboer met paard en wagen, de lorrenboer met een hond onder de kar. De peterolieboer, en eens in de twee maanden kwam er man met garen en band. (galanterie/fournituren) En natuurlijk de kolenboer en een keer per jaar de schoorsteenveger. Ook kwam ieder maand een man van de verzekering, de premie ophalen. Ik zou echt niet meer weten waar die premie voor was!

Op het platteland ging het anders, daar kwam de kruidenier “vragen” op woensdag. Het boodschappenboekje wat deels was ingevuld werd met de nodige adviezen van de kruidenier aangevuld zodat het de moeite waard was om de boodschappen zaterdags af te leveren en indien er geld was af te rekenen.

De tijd van de handelsreizigers die langs deuren gingen, vooral op het platteland is voorbij, alhoewel? Sinds wij in Frankrijk wonen krijgen wij diverse figuren, betrouwbaar of niet aan de deur die op een of andere manier geld willen verdienen.

Buiten de bakker 3 x per week en de slager 1 x per week zijn er “bedrijven” die de dakpannen willen ontgroenen, de schoorsteen willen vegen, ongedierte bestrijden, bomen omzagen, tuinonderhoud en iemand die wilde onze gordijnen wassen. Ja onze gordijnen wassen! Wij waren zo verbaasd, dat wij zijn vraag herhaalde en pardoes in de lach schoten.  “Excusez moi, maar mijn vrouw is zeer proper”, zei ik maar!

Dat was toen, maar nu in het heden, waarbij alles via internet besteld kan worden en waar gekozen kan worden tussen diverse leveranciers zie je grote prijsverschillen. Bijvoorbeeld een nieuwe originele accu voor mijn Lap-top €  30.00 goedkoper dan bij de importeur. Dat scheelt 30 %, daar wil je toch wel even voor shoppen denk ik zo!

Wij zijn kritischer geworden en houden nagenoeg geen rekening meer met aankopen doen bij de lokale middenstand waar ongetwijfeld meer betaald moet worden. Soms in de campagne houd men lokale middenstand wel in ere! Maar ook hier moet de kleine kruidenier het af laten weten tegenover de supermarchè!

Nederlandse consumenten hebben in het eerste halfjaar van 2014 ruim 53 miljoen aankopen via internet gedaan, met een totale omzet van 6,58 miljard euro. Hiermee is de online markt verantwoordelijk voor 18 procent van alle bestedingen in Nederland.

Het contact met de middenstander is volledig kwijt. Geen nieuwtjes meer uit de buurt, het sociale karakter van de ouderwetse manier van boodschappen doen is verleden tijd, jammer maar waar! Zo rijden wij regelmatig door een dorpje, Maligny genaamd waar nog èèn winkel is. Nu dachten wij dat zal wel een boulangerie zijn, nee nee, het is een schoenenwinkel!

Deze teloorgang van die hardwerkende entrepeneurs is een trieste ontwikkeling, maar ja!!! Dat was toen en dit is nu! En,………… Hoe zou het met Meneer Feenstra zijn?

Mon voisin Luc!

Lucky luc, noemt hij zich zelf. 78 jaar en zo fit en zeer gezond. Een man uit duizenden met veel humor en kennis. Er zijn nog veel meer superlatieven te noemen, maar het is gewoon een aardige vent. Hij is getrouwd met Claudine, een Parisienne.

Luc is hier in de Bourgogne geboren als zoon van een boer, bij wie het werken in de genen zit. Hij moest op jonge leeftijd in dienst als monteur, is blijven hangen in Parijs waar hij is gaan werken bij de Gendarmerie, ook als monteur, en waar hij zijn Claudine is tegengekomen.

Tijdens zijn diensttijd heeft hij ook bij het vreemdelingenlegioen gediend en werd hij tewerkgesteld in de Sahara en Algerije en Tunesie. Veel wil hij daarover niet kwijt, alleen de leuke verhalen komen los, vooral die waarbij kattenkwaad werd uitgehaald.

Hij drinkt regelmatig een coup bij ons en geeft aan iedere situatie een kwinkslag zodat het altijd op lachen uitdraait. De ondeugd straalt eraf en hij is altijd bereid voor een praatje.

Hij schudt me iedere dag de hand en vraagt altijd zeer geïnteresseerd naar Angie, mijn vrouw.

Ook is hij van alles op de hoogte, ik noem hem wel eens spottend “Le facteur”.

Omdat hij zo laag drempelig is, wordt hem ook van alles verteld door andere buren. Maar  op een of andere manier bewaart hij toch zijn integriteit en zal hij nooit iemand zomaar bekritiseren. Alleen weet hij van alles en iedereen bijna alles.

Vorig jaar heb ik een auvent  aan mijn huis gebouwd om al mijn tuingereedschap in op te bergen. Ook hierbij stond hij zijn mannetje en gaf zonder opdringerig te zijn zeer bruikbare adviezen. Ik ben een aardig handige bricoleur, maar dakpannen had ik nog nooit gelegd en even later stond hij naast mij op het dak. Ik doe het hem niet na als ik 75 ben denk ik!

Luc heeft een groentetuin van zo’n 250 m². Maar je zult hem zelden in de tuin zien werken voor 1 mei. Hij kan het geduld bewaren om tot die tijd niets in de tuin te verbouwen.

Voor die tijd heeft het geen zin om iets te planten,  zegt hij altijd. Hij bemest intussen zijn tuin en freest hem en is verder zeker een maand alleen maar in de tuin bezig. En de mooiste producten worden uitgewisseld met ons, alleen moet ik in hem mijn meerdere erkennen. Zijn courgettes zijn altijd mooier dan die van ons en zo is er meer waar ik niet aan kan tippen. Alleen onze eieren eet hij heel graag!

Nu heeft zijn zwager Michel een grote grange naast zijn huis staan waar in de zomer het hooi wordt opgeslagen dat in de winter voor de koeien als bijvoer bestemd is.

Nu zul je denken: wat heeft dat ermee te maken? Welnu, behalve al het werk in de moestuin  werkt hij daarnaast nagenoeg dagelijks bij zijn zwager en helpt waar nodig, bestuurt alle trekkers van Michel met het grootste gemak en doortastendheid, waarbij veiligheid voorop staat. Uren maken hem niet uit, of het nu 6, 7 of 8 uur wordt, Luc is erbij tot het af is.

Maar dan is er de onvermijdelijke apero en nodigt hij alle aanwezige uit voor een pastis. De grote tafel wordt naar buiten gedragen met de benodigde stoelen. De fles Ricard komt op tafel en een fles water en steevast 2 kleine zakjes chips. Dit gaat ook weer gepaard met een hoge graad van gekheid en dwaze praat. Ik heb inmiddels al veel van deze apero’s meegemaakt en geniet er elke keer weer van.

Maar er is  één ding dat niet zo leuk is aan Luc. Ik vertelde al dat Luc is getrouwd met Claudine een Parisienne. En dat is ze ook, een echte!

Dit houdt tegelijkertijd in dat Luc in de wintermaanden van half december tot aan de 2^e week van april in,….. jawel in Parijs woont. En dan vroeg ik wel eens: “Waarom in Parijs?”

En dan zegt hij weer op een ondeugende manier dat hij zijn Claudine toch te vriend moet houden. Nee Claudine is niet zo van de campagne en gaat liever winkelen en een terrasje pakken, waar onze Luc geen zin in heeft. Hij is liever buiten en werkt en helpt waar hij kan. En kun je je voorstellen dat het ‘s winters heel stil is zonder onze Luc?

Verdeel en heers (met een wijntje)

Onder het genot van een glas witte Bourgogne zei ik tegen mijn buurman: “Welke krant lees jij?”. “Geen enkele”. “Pourquoi pas?”, vroeg ik. “Alles wat ik wil weten zie ik op TV en hoor ik in het café en”, zo vervolgt hij, “Wat doe je aan alle onrechtvaardigheden? Niks, helemaal niks. Kijk maar eens naar de burgemeester. Hij zit twee dagen per week in de Mairie en daarnaast ook in het Canton een beetje gezellig te zijn en hij heeft zitting in het Departement. Het stapelen van functies door deze gekozen functies heeft uitsluitend tot doel zijn eigen carrière veilig te stellen in plaats van op te komen voor het algemeen belang.” Als jij mijn rug wast, was ik de jouwe. Regelneven zouden ze in Nederland zeggen.

Hij nam zelfs het woord Fliquer in zijn mond. “Dit nijgt naar nepotisme” zei ik.  “Exactement”, antwoordde hij, “maar zeg het niet hardop want dan ben je de L..”

“Dit leidt toch naar wantrouwen in alle overheidsinstanties” zei ik. “Hebben de Fransen dat niet in de gaten dan?” “Een deel maakt zich druk en het grootste deel maakt een wegwerp gebaar,  je m’en fou!” Maar sinds 31 maart is er een stille opstand aan de gang onder de naam “Nuit Debout” . De ongeregeldheden volgden op de vierde echt grote nationale demonstratie tegen de voorgestelde arbeidswet, waarmee president Hollande de werkloosheid (zo’n een op de tien Fransen heeft geen baan) wil terugdringen. Hollande wil onder meer de ontslagregeling versoepelen en de werktijden van werknemers flexibeler maken. Voor de tegenstanders, vooral jongeren, is dat juist het probleem. Zij vrezen juist dat er nóg minder mensen aan het werk kunnen als de nieuwe regeling wordt ingevoerd. Frankrijk is het zat, het geregel in de achterkamertjes!. Het woord democratie heeft inmiddels een nare betekenis gekregen en dat is niet goed! Men stuurt op deze manier aan op een revolutie zoals in 1968.

Ik vertelde aan hem dat ik een stukje wilde schrijven over het arrogante gedrag van de Gendarmerie. “Oh! Lala, NON NON NON” met een vermanend vingertje. “Want als ze dat te lezen krijgen sta je genoteerd en kom je een keer aan de beurt.

Je moet in Frankrijk zorgen dat je werk hebt;  trouw , neem een kind, gedraag je normaal, kijk TV. Probeer wat te sparen voor je ouwe dag en gehoorzaam de wet maar blijf toch  zeggen: Liberté, Ēgalité, Fraternité”.

“Ja, lekker makkelijk”, wierp ik op. “Dit deed Julius Ceasar ook. Divide et impera, verdeel en heers! Ook het brood uit de Romeinse tijd is vandaag nog steeds een middel om de mensen stil te houden”. “Oui! Exactement.

Geef de mensen een inkomen, laat de mensen de kans een huisje aan te schaffen, geef ze een kleine vorm van luxe en ze zullen gelukkig zijn. Als ze dan al eens zullen klagen, zal dat in het café zijn en dit bij het drinken van een verre du vin ou un demi. Wanneer de discussie dan losbarst, moet één van de twee huiswaarts, daar zijn lievelingsfeuilleton begint. We praten er dan wel nog een keer over. Op deze manier wordt het probleem weer opgeschoven”.

Ik vroeg hem:”Hoe komt het dat personen die een administratieve functie bekleden zo machtig zijn?” “Oui… zij denken,…… dat ze belangrijk zijn. Écoutez-moi,…een volk regeren is niet moeilijk. Het heeft allemaal met macht te maken. En vooral “La Gauche caviar” maakt zich hieraan schuldig, zeggen dat ze voor de armen op komen, maar ondertussen met Champagne en kaviaar misbruik maken van de macht die ze hebben.

Vroeger was het de facto nog een tikkeltje gemakkelijker. Toen was het geloof nog erg sterk verspreid. De kerk hield de mensen dom en de bazen hielden de mensen arm. Het socialisme en de vakbonden gingen hiertegen in. Nu houdt de televisie, in de vorm van sportmanifestaties en ridicule spelletjes, de mensen dom en zorgt de consumptiemaatschappij ervoor dat mensen moeten blijven werken, willen ze hun huis en andere luxeproducten afbetalen avec leurs chèques.

Tu veux un autre coup et dire: Vive la France?”. Hij lachte, maar was niet blij.

 

 

 

 

WOORDENLIJST!

Pourquoi pas= Waarom niet

Fliquer= kijkend als een politieagent

Nepotisme= het begunstigen van eigen familieleden of vrienden door autoriteiten

Exactement= precies wat ik bedoel

Je m’en fou!=Het kan mij niet schelen

Oh! Lala, NON NON NON= ohhhh, neeeee!

Liberté, Égalité, Fraternité= vrijheid gelijkheid en broederschap

Oui! Exactement= ja, precies wat ik bedoel

Un verre du vin ou un demi= een glas wijn of een bier

écoutez-moi,…= luister naar mij

Tu veux un autre coup et dire: Vive la France? = Zullen we er nog een nemen en zeggen: Leve Frankrijk?

Avec leurs chèques = met hun cheque’s

Nuit Debout = s’nachts op staan voor je rechten!

Op zoek naar????

Ik leef sinds 2008 in Frankrijk in het centrum van de Bourgogne in een klein dorp en zie iedere dag en zeker in de vakantie periode  veel Nederlanders langskomen richting……..?, vakantie of het ontvluchten van Nederland. Op naar het maison secondaire of naar de camping.  En ook in het voorjaar en najaar komt “De grijze golf” voorbij (waar ik nu zelf ook toe behoor) Met een caravan of een aanhangwagen of een camper.

Eigenlijk moet ik altijd lachen omdat, ik een beeld van herkenning heb, want ik deed het zelf ook. Vanaf 1970 (toen was ik 20 jaar) ben ik een”FRANCOFIEL” in hart en nieren.

Vandaar de titel Oh!… France, Mon amour……Ik ben een Menapier in het land van de Eduen.(Dit zijn Keltische stammen)

Mijn eerste overnachting was in Vougeot, in de Cote d’or, midden tussen de wijnranken.

Met mijn tentje op een camping naast het Clos de Vougeot  zeer beroemd vanwege deze zeer dure wijn.

Ik vroeg me toen al duidelijk af wie al die wijn moet opdrinken, inmiddels weet ik het.

Ik heb die camping later nog wel eens opgezocht, maar de camping was veranderd in jawel een wijngaard. Blijkbaar brengt de wijn meer op dan een camping.

Ik ben een Frankrijk gek. Ja maar niet alles, ik hou niet van andouillette, de tegenhanger van de Nederlandse  fricandel en niet van de Flick. De andouilette is een samenraapsel van ingewanden en de Flick is een salmigondis  van inteligente computergestuurde studenten, zonder eigen wil, maar daar kom ik nog wel een keer op terug.

Nog even terug op die voorbij rijdende Nederlanders. Zijn ze op de vlucht of gaan ze echt op vakantie met hun sleurhut, ha ha ha!.  Ruim 1,5 miljoen Nederlanders gaan in Frankrijk op vakantie. Onvoorstelbaar, zoveel. Ze komen gelukkig niet allemaal bij ons voorbij, maar het zijn er toch aardig wat.

Frankrijk heeft de tourist hard nodig, de économie heeft het zwaar en het platteland heeft met een enorme leegloop te maken !

Typerend is de uitzending van Wilfred de Bruin op opdracht van de VPRO.

Op zoek naar Frankrijk

http://www.vpro.nl/buitenland/programmas/op-zoek-naar-frankrijk/alles.html

Wilfred de Bruin legt op pakkende wijze uit wat er mis is met Frankrijk en waarom wij zo verschillen van die rare Fransen waar we toch ieder jaar weer naar toe gaan !

Sinds de crisis blijven er veel in eigen land en er zijn er ook die juist kiezen voor een relatief goedkope kampeervakantie in Frankrijk. Ze nemen alles mee in die caravan. Aardappelen, kaas, Koffie, pindakaas en drop. (Dit heb ik nog nooit gedaan!)  Nederlanders hechten veel waarde aan eigen vertrouwde levensmiddelen. Alles laden we voor vertrek in de kofferbak.

Ja,……. Want dat kun je in Frankrijk niet kopen, althans dat denken ze. Ja pindakaas is duur bij Leclerc en drop (reglise in bescheiden assortiment, sinds kort bij de Action.) OK maar de rest is hier in Frankrijk te koop.

Je komt ze natuurlijk tegen in de voor hen bekende supermarkten en wat me dan opvalt dat ze altijd zo hard praten. Van de Duitsers weten we dat ze luidruchtig kunnen zijn en zeker als je een grote groep tegen komt, alhoewel dat soms ook wel weer mee valt. Maar van Nederlanders? Dan schaam ik me soms, wat is de reden dat ze zich zo moeten manifesteren? Zijn ze blij en uitgelaten? Iedere Fransman ziet toch wel dat het Nederlanders zijn met hun Crocks en hun Mephisto schoenen, want jaaaah die lopen zo lekker. Baaaah foei lelijk.

En je komt ze overal tegen, speciaal op (rommel)martkten, waar ze onbeschoft naar elkaar lopen te gillen.  Ik wil natuurlijk niet alle Nederlanders over een kam scheren. Want  ik wil niet afgeven op de Nederlanders, ik ben er tenslotte zelf ook een, maar ik gedraag me netjes. EN IN HET OPENBAAR PRAAT IK NIET HARD!!!!!.

De Franse regering is denk ik wel blij met zoveel toeristen, ze brengen uiteindelijk toch aardig wat geld in het laadje.

Mijn tante Ans

Oh!.. wat een schat was zij. Geboren op 4 augustus in 1898.

Zij was de zuster van mijn vader en woonde boven ons op de 2^e verdieping van het huis waar wij woonden in Rotterdam. Maar voor het zover was is er heel veel water door de Maas gestroomd. Het gezin waar Tante Ans opgroeide werd op jonge leeftijd geconfronteerd met het leed dat beide ouders op jonge leeftijd overleden en allen behalve Tante Ans in het weeshuis terecht kwamen. Op haar manier ontfermde zij zich als een kloek over de kinderen die verplicht in het weeshuis verbleven. ‘s Zondags mochten de broertjes en zusjes bij hun grote zus op bezoek en werden ze tot op de draad verwend, omdat er in het weeshuis  geen aandacht en goede voeding voorhanden was. Het leven van deze vrouw was een hel en een zegen! Zij worstelde zich door het leven en overwon de strijd. Mede dank aan het Leger des Heils, waar  zij fanatiek aan deelnam. Ook zij werd geconfronteerd met het jong overlijden van haar man waarmee ze getrouwd was. De crisistijd in de jaren dertig heeft ze door de touwtjes aan elkaar te knopen doorstaan. Het was echt crisis en dan hoort ze plotseling van haar broer (mijn vader) dat hij in 1932 heeft getekend bij het KNIL om naar Indonesi:ë te gaan. Dit heeft haar veel verdriet gedaan. Ik heb dit zelf gemerkt aan de weinige post die via het Rode Kruis werd verstuurd. En dan komt de oorlog 1940-1945. Zij werkte als verpleegster in het ziekenhuis op de Coolsingel in Rotterdam. Toen zij hoorde van de bombardementen ging zij vrijwillig naar het ziekenhuis om te helpen waar nodig was. Na 48 uur gewerkt te hebben ging ze weer naar huis en zag hoe haar eigen huis was gebombardeerd. Dus maar weer terug naar het ziekenhuis om daar onderdak te zoeken… maar ook het ziekenhuis was toen gebombardeerd. Het was een chaos en een hel voor haar, waar moest ze heen? Als een soort Florence Nightingale heeft zij zich in dienst gesteld van het rode kruis en hielp waar zij kon.

Er werd haar gevraagd om in Frankrijk te helpen. Met een convooi van het Rode kruis is zij naar Pont Saint Mard gebracht en verzorgde daar gewonde soldaten. Tijdens de oorlog is zij vele malen verplaatst in Frankrijk en hielp waar zij kon.

Na de oorlog en terug in Nederland is zij noodgedwongen in een chefarine fabriek (Agrè Gola) gaan werken om aan de kost te komen en het hoofd boven water te houden, wat haar ook weer lukte!

Afin, na een periode van 17 jaar kwam haar broer in 1950 min of meer gedwongen terug uit Indonesië. Mijn vader en moederen mijn broer en zus en ik in mijn moeders buik. Met een koffer vol met zomerkleding en nog maar 500 gulden op zak om in Nederland een nieuw bestaan op te bouwen. Hulp van Tante Ans was voor haar de normaaltste zaak van de wereld. Zij zorgde weer als een kloek over een getraumatiseerd gezin, teneergeslagen door de ontberingen die zij hadden moeten doorstaan in een krijgsgevangenschap in Japan en Indonesië.

Ja en dan komt het moment dat de schrijver van dit verhaal wordt geboren. Mijn ouders die voor alle werkzaamheden in Indonesie een baboe hadden, gebruikten, terug in Nederland,  tante Ans als een soort baboe, die natuurlijk over mij moederde. Zij was een geschenk uit de hemel voor mij, een rustpunt in de overlevingspoging van mijn ouders. Ik droeg haar naam, zij Ans en ik Hans, zij Johanna en ik Johannes. Wat een vrouw was het, zij was het die mij geleerd heeft wat “warmte, liefde en genegenheid” betekent, ik noem het altijd W.L.G. Als ik uit school kwam belde ik bij haar aan en sloop ik de trap op. Met een kopje thee en een lange vinger zei ze na een kwartier tegen mij: “Hansje je kan nu maar beter naar je moeder gaan, anders wordt ze ongerust”.

Mijn lieve Tante Ans is in 1972 na een val van een keukentrapje met een gebroken heup in het ziekenhuis overleden. Ik was ontroostbaar en voelde een levensgroot gat in mijn leven.

Ik heb gelukkig vrij veel tastbare herineringen in mijn bezit, maar de beste herineringen zit in mijn hoofd.

En nu ikzelf al 44 jaar vader ben en 3 kinderen groot heb gebracht, waarbij ik geprobeerd heb hun dezelfde W.L.G. te geven die ik heb mogen ontvangen, denk ik soms: was zij maar hier bij mij in Frankrijk.

Maar bij alles wat ik doe denk ik toch dat ze liefdevol over mijn schouder meekijkt.

“Le grand ménage de printemps”.

Als je aan de gemiddelde huisvrouw vraagt of ze dit jaar de voorjaarsschoonmaak gaat doen. Wordt je onmiddellijk afgeschilderd als een of andere idioot die in de antieke wereld is blijven hangen.

Je kan natuurlijk van mening verschillen over dit onderwerp, maar in de Nederlandse huizen die allemaal glad en strak zijn en onderhouds vriendelijk zijn komt die noodzaak niet zo naar voren. Vroegeh!!! was dat anders, zodra de kachel niet meer brandde ging alles naar buiten om te luchten. De kachel werd schoongemaakt, gordijnen werden gewassen. De opkamer werd grondig onder hande genomen, de slaapkamers onderste boven gehaald en de keuken kreeg een grote beurt. En maar poetsen tot alles weer blonk als een spiegel. Maar is dit niet iets uit de vorige eeuw?

Tegenwoordig is dat anders, veel vrouwen hebben een job en gaan ze veel pragmatischer te werk. Het is slimmer om de grote schoonmaak gewoon kleiner aan te pakken. Verdeel het in projecten en niet alles tegelijk. Wil je de keuken lekker soppen? Doe dan één of twee kastjes per dag. Houd het behapbaar en zorg dat je niet verzuipt in het werk. Zo hou je het leuk! Terwijl ik dit schrijf denk ik, “Ik lijk wel een vrouw” maar niets is minder waar. Ik ben op en top man. Er is nog een verschil met vroeger.

Mijn (ex) schoonvader zei altijd, Poetsen doen de vrouwen van tegenwoordig niet meer en als ze iets schoonmaken douwen ze er niet meer op. Hij sprak vanuit een tijd dat er niet allerlei middeltjes waren die gebruikt konden worden om het schoon te krijgen. Chloor en groene zeep waren de enige middelen.

Maar ja, wij leven nu al weer bijna 10 jaar in Frankrijk en hier ligt de zaak toch  anders. Een beetje terug naar af. Wij lijden een simpel leven en hebben geen thermostaat voor de cv. Dus verwarmen wij ons huis met 2 grote houtkachels. Een voor de keuken, waar wij 90% van de tijd doorbrengen en een in de woonkamer. Maar nu komt het, ik hoor mijn vrouw klagen dat alles hier veel vuiler word dan in Nederland. En gelukkig ben ik niet de schuldige maar die houtkachel is het die de rommel maakt. Stof en spinnenwebben en vuil wat naar binnen word gelopen, ze word er gek van!!!

Dus houden wij weer ouderwets “Le grand ménage de printemps” maar wel in gedeeltes en niet alles tegelijk!

Nu maar wachten tot de kachel niet meer hoeft te branden “Leve het voorjaar”

Flik en Flak spelen “Flikflak”

Flik en Flak zijn altijd samen, als een soort vrienden maar dat is schijn.

Ze zijn stoer en intelligent en goed opgeleid, werken goed samen, maar tussen twaalf en twee zie je ze zelden, want dan gaan ze eten.

Als ze er op uit gaan, zoeken ze meestal een leuk plekje in de zon en spelen ze hun spel “Flikflak”. Ze kunnen soms vragen naar jouw papiertjes en/of je mag op een leuk pijpje blazen. Net even buiten de bebouwde kom, zie je ze ineens staan. Je zou er bijna van schrikken! Ze kijken altijd heel serieus en praten niet veel, kijken doen ze wel heel goed naar jouw auto en als jouw papiertjes in orde zijn maken ze een wegwerp gebaar, dit betekent dan dat je mag doorrijden. Dit hebben ze waarschijnlijk geleerd tijdens hun opleiding. Die duurt best wel lang, er word dan geleerd hoe je met mensen omgaat die geen “Flikflak” mogen spelen. Het lijkt wel of ze van een computer les krijgen, want ze denken en doen allemaal hetzelfde. Geprogrammeerd lijkt het wel! Misschien komen ze wel van een andere planeet. Een soort alien maar dan verkleed als mens.

Ik kwam ze pas tegen in een leuk cafeetje. Ze werden met enige onderdanigheid begroet met een stevige handdruk door de aanwezige stamgasten. Ze dronken in zeer korte tijd 2 consumpties en vertrokken weer in hun blauwe auto.

Ook als het regent dan ontmoet je ze zelden, behalve als er een ongeluk is gebeurd, dan snellen ze in groten getale toe om waar nodig hun diensten aan te bieden. Ze zijn heel hulpvaardig en zeggen precies wat je wel en niet moet doen, heel geruststellend!!

Je kunt ze tegenkomen op een motor of in een personenauto en ze vliegen ook wel eens in een helicopter, en ze hebben van die leuke bootjes, het zijn echte stoere mannen. En, er zijn er wel 100.000!! Soms zie ik ze met z’n allen wel eens in een grote blauwe bus, wat ze gaan doen weet ik niet, maar ik denk niet dat het een personeelsfeestje is of dat ze met z’n allen naar het zwembad gaan.

Maar er is verschil tussen al die mannen, er zijn er met horizontale streepjes en er zijn er met diagonale streepjes op hun kostuum. Dat heeft te maken met de snelheid waarmee ze zich voort bewegen. Zij met diagonale streepjes rijden op van die grote stoere motoren met een blauw lampje erop dat rond kan draaien. Er zijn ook Flikka’s en Flakka’s, vanwege de emancipatie natuurlijk, maar hun weg naar de top is een lastige weg.

Afgelopen zomer keek ik naar de Tour de France en had mijn autootje op een piep klein parkeerterrein gezet in de schaduw. Toen de Tour voorbij was wilde ik wegrijden, maar een Flak zei tegen mij dat ik nog even moest wachten. Ik was misschien wat ongeduldig en reed 5 meter naar voren tot de stoeprand. Flak kwam weer naar mij toe en zei: “Ik heb toch gezegd dat je moet blijven staan?” Ik zei: “Ja”, en toen zei hij: “Restez là” en toen nog een keer: “RESTEZ LAAAA!!!!!”. Maar dit keer was dit zo hard en 10 cm van mijn gezicht en ik dacht ineens dat die man met die snor nog leefde! Ik was zo geschrokken dat ik in mijn dashboardkastje ben gekropen. Ja,… “Flikflak”spelen is echt een heel leuk spel!